köpek bana acır gibi bakıyor...

Gecenin kör karanlığı, saatin kaç olduğunu bilmiyorum. Ara sokaklardan birindeyim, ellerim soğuktan hafif mor bir renk almış, ceplerime koyuyorum. Montumun ceplerine. Ama soğuğun tadını çıkarıyorum, eser rüzgarın saçlarımı dalgalandırması hoşuma gidiyor anlamsızca. Birkaç saat önce yaşadılarımın izini siliyormuş gibi, ruhumu arındırıyormuş gibi...


Titriyorum bir an, belki saatlerdir durmadan yürümenin verdiği yorgunluktan, belki açlıktan, belki susuzluktan, belki de soğuktan. Gökyüzündeki ay beni kıskanıyor, ben onu daha çok... Bugün sırf ben onu daha çok kıskanayım diye hilal olmuş. biliyor en sevdiğim, en kapıldığım olduğunu...


Gecenin köründe bomboş sokaklar, yüksek, taştan, ruhsuz binaların çoğunda bir ışık bile yok. Herkes kimbilir kaçıncı rüyasını görüyor?


Yürümeye devam ediyorum. Boynumdaki,gecenin rengini kıskandıracak kadar güzel maviden flar, kahve saçlarımın arasında rüzgarla ateşli bir dansa tutuşmuş...


Saat kaç, hala bilmiyorum, merak da etmiyorum zaten. Bekleyenim yok nasılsa. Cebimde bir hareketlilik var. Bu da ne? Hatırladım; cep telefonum. Titriyor... Kim arar ki bu saatte beni? Hatırladım. Yavaşça canlandı birlaç saat önce olanlar. O arıyordur, başka kim olacak . Bu saatte, köpekler bile kendilerine sıcak bir köşe bulup uykuya dalmışken, kim var ki sokakta benden başka? Neden dışardayım bu saatte, neden yatağımda değilim, neden Onun sıcaklığı, nefesi yanımda değil? Hatırladım, bugün (belki de dün) Ona sürpriz yapmak için eve erken gittiğimde karşılaştığım manzara bu saatte dışarıda olmamın sebebi. Demek ki içimdeki sıkışıklığın, acının sebebi de O. Ben saatler önce koparmadım mı bağlarımı Ondan. Neden acıtıyor ki hala içimi? Neden arıyor ki şimdi? Açıklama mı yapacak yoksa "Aşkım, o kadın ...... şeyy..... Yanlış anladın! Göründüğü gibi değildi.... " mi diyecek utanmadan. Elimi yavaşça montumun cebinden çıkartıp, pantolonumun cebine atıyorum. Telefon elimde şimdi. Arayan kişi AŞKIM diye kayıtlı. Kocaman harflerle, on metre öteden onun aradığı bilinsin diye... Şimdi, içimi küllendiren kişinin aradığı bu kadar mı anlaşılsın mı istemişim zamanında? Telefonu iki metre solumdaki çöp kutusuna fırlatıyorum. Telefonun metal kutuya çarpankenki sesi gecenin sessizliğini hiç acımadan yarıveriyor. Yirmi, otuz metre ötedeki köşeye kıvrılmış köpek, uykulu gözlerini üzerime dikiyor. "Ne yapıyor bu akılsız" der gibi bakıyor.

Ben de şaşkınım. Kapıyı çarpıp çıkarkenki laflarım yankılanıyor beynimin derinliklerinde. "SENİ ÇOK SEVMİŞTİM AŞK" diyorum, Onun gözlerine bakarken... O da belinden aşağısını saran çarşafı tutmaya çalışırken "Gitme, lütfen!" diyor. Dinlemiyorum. Çıkıp gidiorum. Şimdi hatırladım işte. Saat o zaman beşti. Akşam beş. Kaç saattir yürüyorum ben böyle yitik? Tam bu anda şiddetli bir rüzgar esiyor. Biraz önceki köpeğin önünden geçiyorum. Bu sefer bana acır gibi bakıyor. Anlaşılan deneyimli köpek, çok görmüş benim gibi yürüyeni bu yollarda... Rüzgar köşedeki dut ağacının yapraklarından birkaçını daha alıyor eline. Ağaç hiç itiraz edemeden. Bacaklarımın acıdığını hissediyorum, ama durduramıyorum onları. Alışmışlar yürümeye...


Sokaktaki evlerden birkaçının ışığı yanıyor. Anlaşılan sabah oluyor. İnsanlar hayatlarına kaldıkları yerden devam edecek birazdan. Ya ben? Ben nereden devam edeceğim hayatıma?


O hayatımdan gidince ne kaldı bana? Neresi kaldı hayatımın Onsuz? Şimdi ne olacak? Bilmiyorum. Sadece hiç olmadığım kadar yalın devam ediyorum yürümeye... Güneş doğuyor yavaş yavaş. Ondan bana ne kalmış? Ben hala bilmiyorum ve yürüyorum....


arkadaşlar bu yazım hpc de de var ama yazdıklarımı buraya da ekliycem artık
ilginize sunulur

ben bunu daa öncede okumuştum

ve yine güzel ve akıcı olduğunu düşünüyorum

ve senden yenilerini bekliyorum

harika olmuş yeni bölümleri bekliyorum

lessien taralom demiş ki:

ben bunu daa öncede okumuştum

ve yine güzel ve akıcı olduğunu düşünüyorum

ve senden yenilerini bekliyorum

seri üretime geçtim heryerde yayınlıyorum
ve sağol bonbon şekercim (bu ne yaaa ??? )

Hava soğuk, dışarısı zifiri karanlık, uğuldayan rüzgar kulağımı çınlatıyor. Saat kaç tam bilmiyorum ama güneşin doğmasına az kaldığını biliyorum cahil bir içgüdüyle.

Yatağımı ısıtan kadın yarım saat önce ona başkasının adıyla seslendim diye, isyan ederek gitti. Ben ne yapabilirdim ki ? karıştırıyorum isimlerini, o kadar çok kadın var ki… O gittikten sonra yaşanmışlığı silmek için rutin duşlarımdan birine giriyorum. Duştan çıkıyorum, hiç kurulanman, kısa maun rengi saçlarımdan sular damlayarak, duşa girmeden önce düzelttiğim yatağın üzerine uzanıyorum.
İçimi bir sıkıntı kaplıyor. Aklıma biraz önce kapıyı çarparak çıkan kadın ve ondan da öncekiler geliyor. Belime bir havlu doluyorum, içim çok sıkkın, kendimi suçlu hissediyorum. Dışarıdaki rüzgarın uğultusu kulaklarımda… Ama kalbim ağrıyor, acıyor. Bugün bir şey oldu bana ama ne ?

Bir sigara yakmak için balkona çıkıyorum. Evet saat çok geç… Neredeyse hiçbir evin ışığı yanmıyor. Sokak lambaları kendi çevrelerini aydınlatıyor sadece. Elime sigaramı alıyorum, içimi titreten rüzgara elimi siper edip, inatla yakıyorum. Ciğerlerime kocaman bir nefes çekiyorum, gözlerimi kapatıyorum, canım yansın diye bekliyorum. İçtiğim ilk günkü gibi öksürüklere boğsun istiyorum bedenimi. Ama olmuyor. Alışmış bedenim tütüne, severek kabul ediyor acısını içime.
Sokağa bir göz atıyorum. Ne kadar da boş. Köşedeki büyük dut ağacının yaprakları her şiddetli rüzgarda biraz daha azalıyor. Sonbaharın yorgunluğuyla bezenmiş yapraklar tutunamıyor ağaca.

Otuz…

Otuzuncu doğum günüm 3 gün önce, benden habersiz, benim için kutlandı. Ben de katıldım doğum günüme, zoraki. Şimdiki arkadaşlarım bilmiyor o günün; kalbimin, inancımın ölüm günü olduğunu. Ayşe… Tam 5 yıl 3 gün önce ölmüştü. Benim bırakıp, terk edip giderken ona çarpan araba… Of. Hatırlamak istemiyorum. Kafamı sanki düşünceler dışarıya fırlayacakmış gibi sallıyorum. Ensemden belime doğru bir damla su süzülüyor. Hissediyorum. Elimdeki sigara bitiyor. Bir tanesini daha yakmak geliyor içimden, paket yanımda değil. İçeri giriyorum. Evin sıcak havası vücudumu yalıyor. Saçlarımdan sırtıma yol yapmış su bir anda ısınıyor, içimi gıdıklıyor. En bomboş, her zaman olduğu gibi. Kimin olmasını bekliyordum ki zaten? Bir kadın ve bir çocuk mu? Hayır! Bana göre değil o hayat. Bağlanamam ben, güvenemem, sevemem kalbimi esir edecek kadar. Ve eğer varsa bir şey silerim hemen. Asla hissedemem bu zayıf duyguları. O günden sonra asla …

Dudaklarım hafifçe yukarı kıvrılıyor. Kendime sırıtıyorum. Biraz önce acımıştı içim kapıyı çarpıp çıkan kadın için.

Sigaramı alıp çıkıyorum tekrar balkona. Rüzgar bu sefer daha sert çarpıyor vücuduma. Sokağı izliyorum. Ne kadar da sakin. Birkaç saate kalmaz dolar insanlarla…

Sigaramdan ikinci nefesimi alırken bir hareket çarpıyor gözüme. Bir kız. Sokağın başındaki sokak lambasının altında yavaşça adımlıyor asfaltı. Elleri ceplerimde, uzun saçlı, buradan gördüğüm kadarıyla uzun boylu, ince bacakları pantolonla sarılmış. Yüzüne vuran ışık ne kadar da güzel dans ediyor. Boynunda mavi bir flar var. Yavaş yavaş, hiç durmadan yürüyor kız. Bedeni robot gibi hareket ediyor ama bir robotunkinden çok daha güzel, yüzü de. Kız üzgün. Kalbinin ağrısı yüzüne yansımış, hemen belli oluyor yüzünden.

Hayır hayır şimdi değil, şimdi üzülemem. Tam irademe söz geçirmeye başlamışken beynimi altüst edemem. Ama o kadar üzgün, kararlı ve güzel ki. Yeryüzüne inmiş bir meleği andırıyor. İçim acıyor, bastıramıyorum. Acıyorum kıza. Neden bu saatte dışarıda? Köpekler bile sıcak köşelerine çekilip uyumuşken, bu güz gününde neden dışarıda? Anlamaya çalışıyorum, ama yok. Beynimin cevap bulamadığı bir soru bu. Sadece kız üzgün, çok güzel ve çok masum. İkinci kattaki evimin balkonundan ne kadar da kırılgan, soyut görünüyor kız. Çok güzel, çok üzgün ve bir bebek kadar masum. O’nun hakkında bildiklerimin hepsi bu.

İradem kalbimle savaşına yenik düşüyor. Dayanamıyorum. Kız hala yürüyor. Dalgın daldın, gözleri yere dönük. Elini yavaş sayılacak bir hareketle cebine atıyor, zaman aldırmadan. Bir süre bakıyor telefon sandığım şeye. Karar vermeye çalışıyor sanki. Açmakla açmamak arasında kalmış gibi görünüyor. Sonra bir anda hemen yanındaki çöp kutusuna olanca gücüyle fırlatıyor. Hırsla, öfkeyle, nefretle, acıyla… Telefon öyle sert çarpıyor ki metal çöp kutusuna, ses; karanlığı, sessizliği, rüzgarı bile delip geçiyor. Kızdan biraz ileride yatan köpek, başını kaldırıp kıza bakıyor. Kız da ona. Şaşırmış gibi kız, ama pişman değil, gururlu. Omuzlarını dikleştiriyor, çöp kutusuna bir veda bakışı atıp, ellerini tekrar montunun ceplerine hapsediyor. Yürümeye devam ediyor.
Kalbim tuz buz şimdi. Kız beni nasıl da etkiledi gecenin köründe. Herkesin taştan olduğuna inandığı kalbimin titrediğine yemin edebilirim. Daha fazla dayanamıyorum, hemen içeri girip elime geçen bir kotla gömleği hemen üzerime geçirip, gördüğüm ilk montla, ayakkabıyı giyiyorum. İki kat merdiveni koşarak iniyorum. Kararlıyım, o kızın üzüntüsünü silmem gerek. Binanın sokak kapısı arkamdan şiddetle kapanıyor.

Kız baya yol almış. Kıvrılmış uyuyan köpeği de geride bırakmış, bu kadar kısa sürede. Ben arkasından hızla koşuyorum. Rüzgar yüzüme öyle hızlı çarpıyor ki, gözlerim yaşarıyor. Kız arkadan o kadar masum ve yalnız görünüyor ki…

çOooOok harika bi bölüm olmuş tebrik ederim

beğenme de ben seni napıyım

yeni bölüm??

hiç koyasım yok
ama şöyle söyleyim çookk değişik oldu

ama ben çok merak ediyoruuuummm

seni mi kırıcam canım, boş bi zamanımda yazarım
koyarım nete